Cripur Cripour – A Nonperformance on Migraine and VoiceA nonperformance on Migraine and Voice
Cripur Cripour is een ‘non-performance’ over migraine en stem die schippert tussen interactieve opera en installatiekunst. Aan de hand van persoonlijke verhalen en intieme vocale klanken loodst zangeres en geluidskunstenares Mariske Broeckmeyer de luisteraar binnen in de donkerste hoeken van het migraine-landschap. Wanneer deze neurologische aandoening raast op volle kracht, wordt de migraineur door bonkende hoofdpijn en een allesomvattende misselijkheid gereduceerd tot een onbeweeglijk lichaam op de rand van het bewustzijn. Naarmate de intensiteit van de aanval toeneemt, laat ook de stem het langzaamaan afweten. Door dit vocale falen te capteren in geluidsopnames en audiowerken, beklemtoont Broeckmeyer het belang van de stem in de context van ziekte. Ze gaat op zoek naar wat de falende stem kan reveleren over wat het betekent een stem te hebben. Op deze manier vormen persoonlijke migrainegetuigenissen de aanzet tot het herdenken van wat een stem kan zijn wanneer ze door ziekte het zwijgen wordt opgelegd.
Op het eerste gezicht lijkt de titel ‘Cripur Cripour’ niets te betekenen, maar wanneer we dit gebrabbel in het Frans zouden lezen, verschijnen de woorden cri pur (pure schreeuw) en cri pour (schreeuw ‘om’). Zo verwijst de titel naar een concept van de Franse psychoanalyticus Jacques Lacan. Wanneer het lichaam pijn uitschreeuwt, is deze kreet een betekenisloze vocale reflex, een pure uitroep (cri pur). Wanneer de schreeuw de ander bereikt en dus gehoord wordt, krijgt deze alsnog een talige betekenis en verandert ze in een schreeuw ‘om’ de bekommernis van ander (cri pour). De ‘non-performance’ fluctueert tussen beide concepten wanneer de onbeantwoordbare migraine-stem, oorspronkelijk voor niemand resonerend in de geslotenheid van de slaapkamer (cri pur), een toehoorder zoekt in de performatieve context van de opera (cri pour).
Het werk draagt de definitie ‘non-performance’ omdat het beleefd wordt als een opera waar de zangeres, geveld door haar lijden, afwezig blijkt. Haar stem vormt een akoesmatische aanwezigheid, klinkend maar zonder lichaam dat haar bron verraadt. Net als bij een concert, betreedt het publiek de zaal op vaste tijdstippen. Wanneer de deuren openen, stapt men een black box binnen waar elk gevoel van ruimtelijkheid vervaagt: een slaapkamer? Een podium? Eén voor één, lichten installaties op en leidt een stem de weg door dit intimistische spektakel. Volg haar roep die de kentering bezingt van gezondheid naar ziekte, van het persoonlijke naar het abstracte en van het auditieve naar het visuele. Langzaam vervalt alle vocaliteit en neemt stilte het over, een desintegratie van de stem die zich voltrekt over zes aktes.
Wanneer alles tot een einde komt, verschijnt er een licht boven de uitgang dat het publiek naar buiten leidt.